Ο διάσημος Ρώσος χορευτής Vaslay Nijinsky
...Ήταν η προσωπίδα. Το πρόσωπό του φανερώθηκε πάλι,
όπως το είδα στην αρχή, τα μάτια, το χαμόγελο και κάτι
που τώρα παρατηρούσα για πρώτη φορά: το λευκό δέρμα τεντωμένο
από δυο κατάμαυρα τσουλούφια που το δάγκωναν μπροστά στ’ αυτιά.
Δοκίμασε να πηδήξει, μα δεν είχε πιά την ευκινησία του
την πρώτη. Θαρρώ μάλιστα πως σκόνταψε σ’ ένα βιβλίο
πεσμένο κατά τύχη και γονάτισε με το ένα γόνατο. Μπο-
ρούσα τώρα να τον κοιτάξω με προσοχή. Έβλεπα τους πό-
ρους στο δέρμα του να βγάζουν ψιλές στάλες ιδρώτα. Κάτι
σα λαχάνιασμα με βάραινε. Προσπάθησα να εξηγήσω
γιατί τα μάτια του μου είχαν φανεί τόσο περίεργα. Τα
‘κλεισε. Έκανε να σηκωθεί, μα ήταν τρομερά δύσκολο,
γιατί φαινόταν ν’ αγωνίζεται να μαζέψει όλη του τη δύ-
ναμη, χωρίς να μπορεί να καταφέρει τίποτε. Απεναντίας
γονάτισε με το άλλο γόνατο. Έβλεπα το άσπρο δέρμα
τρομερά χλωμό, προς ένα κίτρινο φιλντισί, και τα μαύρα
μαλλιά σαν πεθαμένα. Μολονότι βρισκόμουνα μπροστά
σε μια αγωνία, είχα το συναίσθημα πως ήμουνα καλύ-
τερα, πως είχα κάτι νικήσει.
Δεν πρόφταξα να ανασάνω και τον είδα, ολότελα πε-
σμένο χάμω, να βυθίζεται μέσα σε μια πράσινη παγόδα που
είναι ζωγραφισμένη πάνω στο χαλί μου.
Γιώργος Σεφέρης
Il famoso ballerino russo Vaslay Nijinsky (1890-1950)
Il famoso ballerino russo Vaslay Nijinsky
...Era la maschera. Il suo volto
è riapparso, come l’avevo visto all’ inizio, gli occhi,
il sorriso e qualcosa che ora notavo per la prima
volta: la pelle bianca stirata fra due ciuffi corvini
che la mordevano, davanti alle orecchie.
Provò a saltare ma gli mancava l’agilità di prima.
Ritengo anzi che si inciampò su un libro caduto per caso
e si inginocchiò con un solo ginocchio. Ora potevo
osservarlo attentamente. Vedevo piccole gocce
di sudore sgorgare dai pori della sua pelle. Qualcosa
come un affanno mi pesava. Mi sforzai a capire
perché i suoi occhi mi erano apparsi così strani.
Gli ha chiusi. Provò ad alzarsi, ma gli era tremendamente
difficile, perché mostrava di lottare per raccogliere tutte
le sue forze. Senza poter riuscire a ottener niente.
All’opposto, piegò anche l’altro ginocchio.
Vedevo la pelle bianca terribilmente pallida, senza
il giallo d’avorio, e i capelli neri come fossero morti.
Sebbene mi trovassi di fronte a un’agonia, avevo la
sensazione di star meglio, di aver vinto qualcosa.
Non feci il tempo a fiatare e lo vidi,
completamente steso al suolo, a sprofondare dentro
una pagoda verde disegnata sul mio tappetto
Giorgos Seferis
traduzione di Atanasio Mavrulis
